Flinke meid

“Ah, heb jij rugpijn? Dat is het eerste wat ik daarvan hoor.”

Mijn collega bekeek me sceptisch. Ik veranderde op automatische piloot van onderwerp. Enerzijds was die opmerking, na ruim vier jaar samenwerken, een overwinning op mezelf. Ze hadden er op kantoor dus nog niets van gemerkt. Hoe flink van mij! Ik kan het prima verbergen en het domineert mijn werkleven niet. Anderzijds hoorde ik in zijn bemerking ook de twijfel. Als je je zo flink kunt houden, zal het wel zo erg niet zijn, zeker?

Mag ik even zagen?

Maar ik heb dus pijn. En niet af en toe een beetje. Flink wat. Elke dag, elke nacht, vooral onderweg en bij staan en zitten. Liggen is bij mij een reflex geworden. Ik doe het zodra ik kan. Mijn medespelers kijken vreemd op als ik in de coulissen de smalle gang inneem. Als er op scène een sofa, bed of zelfs tapijt aanwezig is, ben ik daar moeilijk van weg te slaan.

In mijn rug zit flink een stuk ijzer. Leve de neurochirurg die de zenuw in mijn rechterbeen redde en mij bevrijdde van pijnkliniek en morfine. Ook al krijg ik nog steeds niet uitgelegd dat ik geen lange afstanden durf rijden omdat dat been wel eens dienst durft weigeren. Niet flink. Mijn wandelstok heb ik sinds de operatie toch achter mij kunnen laten, gelukkig.

Ik moet uitkijken om niet te vallen. Mijn gewrichten draaien alle kanten op en het voelt alsof er zand tussen mijn botten zit. Zelfs een zachte botsing zorgt onvermijdelijk voor een flinke blauwe plek. Mijn rug en nek zitten ongeveer 290 dagen per jaar geblokkeerd. Mijn spieren staan constant gespannen. Ondanks een dure, aangepaste matras met speciale kussens slaap ik slecht. Ik heb geen reserve. Na 22u moet ik liggen en één avond te laat in mijn bed moet ik soms wekenlang bekopen. Flink op tijd gaan slapen dus.

Je hoeft niet te luisteren

Flink zijn en niets laten merken. Dat lukt. Ik speel toch zelfs toneel en zing? Ja. Dat is de aanvulling op wekelijkse behandelingen. De twee activiteiten die mij toelaten mijn spieren te verstevigen en mijn angst en frustratie even te vergeten. En ook daar moet ik flink over mezelf waken.

Sorry dus, toen ik wat kribbig reageerde toen je me vroeg om naar Brussel te gaan om daar gezellig wat rond te wandelen. Sorry dus, dat ik niet naar je feestje kan komen dat pas om 23u begint. Sorry dat ik geen hakken verdragen kan en mijn eeuwige sneakers mijn outfitmogelijkheden beperken. Sorry dat ik Netflix verkies boven een lange avond cinema. Sorry, lieve dochter, dat je niet in mijn nek kunt zitten en ik je even niet kan dragen. Gelukkig heb je een papa die dat graag van mij overneemt.

Flink voor jezelf zorgen

Sorry als dit voor mezelf zo vanzelfsprekend geworden is dat ik jouw onbegrip niet begrijp. Ik heb van mijn zestiende tot mijn eenentwintigste over niets anders geklaagd. Ik was een boze puber, gedeeltelijk terecht. Maar hey, die voorspelde rolstoel is nog altijd niet in zicht. En ik heb – tegen alle verwachtingen in – een onvoorstelbaar lieve Pöter die me regelmatig vraagt “gaat het?” Wat mijn antwoord ook is, dat van haar is steevast: “mama flinke meid”. Ik wou dat we als volwassenen ook zo met elkaar omgingen.

“Zie ik je zaterdagavond op het feest?”

“Nee, ik ga in de zetel liggen en vroeg slapen.”

“Flinke meid.”

Advertenties

Ik wil niet janken

Niemand zit te wachten op alweer een blog over een persoonlijke anekdote, een kruimel op de rok van het universum, een akkefietje. Maar aan de lieve reacties op Twitter te merken, gaat dit verder dan mezelf. En daarom wil ik het vertellen. Voor de vrouwen in mijn clan, voor mijn dochter.

Ik nam een taxi in Mechelen

Naar een meeting, geen tijd en zin om op een bus te wachten, dus aan het station netjes in de eerste taxi gestapt. Vroeger nam ik voor het instappen een foto van de nummerplaat, maar iemand heeft me ooit gezegd dat dat ‘belachelijk’ is. Om niet constant in angst te moeten leven, heb ik bepaalde instincten uitgeschakeld.

De chauffeur leek een aardige vent-met-snor. Je moet weten dat om aan smalltalk te kunnen doen, veel mannen niet om seksistische opmerkingen heen kunnen. Om het ijs te breken hoor ik vaak “lekker gaan shoppen?”, ook als ik geen tassen bij heb behalve die van mijn laptop. Ook deze keer. “Nee, een meeting, ik schrijf websites”, antwoordde ik. De “als hobby?” liet ik passeren. Meteen erna ging het over het mooie weer. Blijkbaar ideaal om een mooi kleurtje te krijgen en – ja hoor – te gaan shoppen. Het advies begon me op de heupen te werken. Toevallig dezelfde regio als waar de gretiger wordende mannenblik langsgleed. Ik stak mijn buik ostentatief nog wat verder uit en ritste mijn jasje dicht.

Ik doe toch niets?

Eigenlijk is het erg dat ik de rit tot hiertoe als ‘incidentloos’ beschouw. Dat ik dit allemaal ‘normaal’ vind. Maar je wil niet janken. Je wil niet flauw doen. Je wil #wijoverdrijvenniet niet bezoedelen. De chauffeur vroeg waar ik woonde. “Gent”, zei ik, in de hoop om eindelijk ergens over te kunnen praten. Hij antwoordde dat het hem al opgevallen was dat ik zo’n sexy accent had. Ik had amper een paar woorden gezegd.

De volgende woorden waren ook allemaal van hem: sexy bril, sexy kijken, sexy jeansbroek (#wtf), mooi meisje, lief meisje en of ik misschien de helft ‘op een andere manier’ wilde betalen…

Ik laat het even bezinken. Ik heb daar zelf ook drie seconden voor nodig gehad. Ik heb gelogen dat we op de bestemming waren en trok zo snel mogelijk het portier open. Hij zei nog dat het een grapje was. En “maar tien euro” omdat het voor mij was (zijn meter gaf 10,10 euro aan). Ik ben uitgestapt en heb gestameld dat ik eerst even de politie moest bellen. Hij lachte. Om wat te zeggen? Hij had toch niets gedaan? Ik heb de rest van de weg te voet afgelegd. Ik heb niet betaald.

Stom kieken

Ik besef hoe belachelijk het is, maar ik heb een boze tweet gestuurd. En een golf van lieve reacties gekregen. Waarvoor dank. Maar… ik durf aan al die mensen amper bekennen dat ik geen foto heb genomen van de nummerplaat, dat ik geen gegevens noteerde of onthield en dat ik amper nog weet hoe die vieze man eruitzag. Ik lees dat het mijn plicht is om het onvermijdelijke volgende slachtoffer te waarschuwen. Maar ik heb netjes mijn meeting afgewerkt en zit nu op de trein naar huis om mijn dochter tijdig af te halen.

Ik weet dat dat dom is. De schaamte gaat verder dan het incident. En net daarom verplicht ik mezelf om dit te schrijven. Ik ga niet zwijgen. Deze keer niet. Dit is mij overkomen en zo heb ik gereageerd. Laat dat alsjeblieft voldoende zijn.

Sterk gedaan

Zelf heb ik maar één verzoek. Praat, als jou zoiets overkomt. Zonder advies te krijgen of over te blijven met een knagend gevoel van ‘ik had het anders moeten aanpakken’. Dat het gebeurde, is al misselijkmakend genoeg. Er kan niets mis zijn met hoe je reageerde. Ik hoop dat je net als ik mensen om je heen hebt die je dat zeggen. En die zeggen: je mag janken. Desnoods een gewoon blogje schrijven, als dat oplucht. Ik zal het alvast lezen.

#wijmoetenhelemaalniets

Help, ik ben een cliché

Eén blogje. Eén stukje tekst over deze hele bewogen periode. Over die bolle buik, die er heus niet zomaar kwam en die we dus geen nanoseconde vanzelfsprekend vinden/vonden. Over De Grote Droom en alle Mini-Nachtmerries die daarbij horen. Geen best practice, want als je wil horen ‘hoe het moet’, laat het dan zeker niet van mij zijn. Gewoon, een aantal bedenkingen.

Kutwijf! Dankuwel.

“Jezus was een vrouw. En ze was lesbisch.”

Na die legendarische woorden vloog de vijftienjarige Yannick meteen de klas uit. De rest van zijn uitstekend beargumenteerde spreekbeurt heeft hij zelfs niet meer mogen geven. Hij was – en is nog steeds – de held van vele jaar- en schoolgenoten. De directeur dacht daar helaas anders over en Yannick moest algauw publiekelijk zijn excuses aanbieden voor deze ‘belachelijke en beledigende stellingname’.

(c) Frank Roels

Jezus een vrouw noemen die de saffische liefde is toegedaan, is dus een belediging. Terwijl vele vrouwen “met ballen” dit navoegsel een compliment vinden. Wat een heteroseksuele vrouw in godsnaam met testikels aan haar lijf moet aanvangen, begrijp ik dan weer niet. Haar lief vast ook niet. Vrouwen vinden het een compliment om tomboy genoemd te worden, one of the guys, maar beweren tegelijk een feministe te zijn. Als een man kwaad wordt, heeft hij daar vast een goede reden voor. Een vrouw die balorig doet, ‘zal wel haar regels hebben’.

Waarom noemen we een man die van mannenliefde houdt nichterig en niet neverig? Sinds wanneer is een hipster een man met een baard in plaats van dat sexy shortje dat onze welgevormde heupen siert? Waarom is kutwijf een veelgebruikt scheldwoord, maar piemelvent niet? Waarom huilt een jongetje als de coach hem toeblaft dat hij de bal gooit als een meisje? Waarom is in verschillende talen vrouwelijke hond een scheldwoord eersteklas?

De strijd tegen onrealistische schoonheidsidealen heb ik allang opgegeven, maar laat ons alsjeblieft stoppen om alles wat vrouwelijk is ‘belachelijk en beledigend’ te vinden.

Mijn vormen liegen er niet om en ik heb nu eenmaal een foefelino om bijzonder trots op te zijn. Wanneer iemand mij dus kutwijf noemt, glimlach ik verlegen, zeg vriendelijk dankuwel en loop glunderend die piemelvent zijn leven uit.

Dames, lopen jullie mee?

Foto door Frank Roels,
een fotograaf die al graag eens
het vrouwelijke schoonheidsideaal doorprikt.
Meer vrouwelijke nuance op zijn website.

Artikel verschenen op 27/04/2016 in het nationale vrouwennummer van Rondom

 

 

Bekijk ook deze heerlijke campagne van Always #likeagirl

#GF15 in een video, een lijstje, een app en een lied

Gentse feesten, de 10 officiële hoogdagen van Gents contentement. Voor sommigen een sociale verplichting om elke ochtend met een stuk in hun kraag op de Vlasmarkt tegen wildvreemden te zeiken (in alle mogelijke betekenissen van het woord), voor de meer verzuurden onder ons 10 dagen geluids- en geuroverlast, om nog maar te zwijgen over alles wat je te zien krijgt als je ’s ochtends braaf naar kantoor vertrekt. Voor mij persoonlijk: al het schone en lekkere van Gent op één groot terras dat je tien dagen lang op je wenken bedient.

#zonderfilter

Lieve* mannen,

Ik richt me hier specifiek tot de ‘lieve’, niet de pornoverslaafde, respectloze, luldenkende stereotypes waar ik de laatste maanden veel over lees. Die ik ook vaak tegenkom, maar met een brede boog omheen loop.

(c) Frank Roels

We maken het jullie de laatste tijd niet gemakkelijk met onze emancipatiestrijd. Enerzijds schilderen we een – helaas nog steeds zeer reëel – beeld van jullie met #wijoverdrijvenniet en andere glimpen van ons dagelijks gevecht. Tegelijk weten we heel goed dat er voor elke hashtag vijf mannen zijn die denken aan wat ze met zo’n harteloze bruut zouden doen als die opmerking of handeling tegen hun vrouw, minnares of dochter was gericht.

Aan alle mannen die – en ik heb er gelukkig zelf zo eentje in huis – tot tranen toe verontwaardigd zijn om deze verhalen: bedankt. Jullie mogen een cape aantrekken en met een foute herenslip boven je spandex door de straten marcheren. Of huppelen, sissies. Intussen staren wij wel naar het strakke kontje van een vrouwonvriendelijk zwijn in een gescheurde jeans.

We zijn allemaal merken

Ik had het gisteren met een muzikante over ‘Social Selling’. Ze noemde het niet zo, maar had het over collega’s die via Facebook netwerken en zelfs concerten versieren zonder vooraf één noot te moeten spelen. Zij holt van repetitie naar concert naar masterclass en krijgt steeds te horen dat ze ‘blijkbaar’ in een rustige periode zit. Dat wekt argwaan, ook bij potentiële werkgevers. Geen tijd voor statusupdates.

Daar stond ze dan; al even knap als getalenteerd, al even warm als de klank van haar cello. Goud om mee te mogen werken, een diamant om aan het werk te zien. Ik betrapte er mezelf op dat ik naar haar keek als naar een merk. Zou ik haar kopen als ze een blanco verpakking was met een voor mij onbekende naam? Zeker niet. Nu ik weet wie ze is, nu ik – spreekwoordelijk – geproefd heb, haalde ik haar zeker in huis als dat kon.

Mediawijs op je cv

We zijn allemaal voortdurend aan het solliciteren, zowel op werkvlak als privé. Vergis je niet, je potentiële baas heeft je naam al door google gejaagd nog voor je uitgenodigd wordt op gesprek. Door je te engageren, ook op digitaal vlak, toon je dat je weet hoe de wereld werkt. Dat je interesse hebt in anderen en dat je je ook in een digitale maatschappij weet te positioneren. Onbewust toon je dat je naast een uitgebreid netwerk ook een hele set mediawijze skills met je meebrengt.